با یکی از اساتید درجه اول موسیقی ایران آشنا شوید
صفی الدین ارموی معتقد بود به وسیله گوش دادن به موسیقی می‌توان از راه جذبه و شوق به حقیقت اصلی و نهایی رسید.
به گزارش خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، منطقه آذربایجان غربی، صفی الدین ارموی در سال 613هجری قمری در ارومیه دیده به جهان هستی گشود و در 18 صفر سال 693 هجری قمری در تبریز و به روایتی در بغداد از دنیا رفت.
وی، یکی از بزرگترین موسیقی‌دانان مشرق زمین بود که پژوهشگران بعد از او، آثار و نوشته‌های نامبرده را منبع الهام و مرجع خود قرار دادند.
استاد صفی‌الدین در فنون خط و موسیقی، نظم، شعر، انشاء و تاریخ، مهارتی بی‌نظیر داشته است و به ویژه در موسیقی یکی از سه استاد ایران و مشرق زمین بود که اولین آنها ابونصر فارابی و آخرینشان خواجه عبدالقادر غیبی مراغه‌ای بود.
وی در اوایل جوانی برای تحصیل به مرکز علم و دانش آن روز که بغداد بود، رهسپار شد و پس از آموختن فقه شافعی در سن 18سالگی در مدرسه مستنصریه، صرف، نحو، تاریخ، عربی، خط و علوم متداول عصر را فرا گرفت و به ویژه در نویسندگی سرآمد دوران خود شد.
وی، سپس "عود" زدن را فرا گرفت و قابلیت او در این صنعت بیشتر از خط بود اما در آن وقت جز به خوشنویسی شهرت نیافته بود تا این‌که خلافت مستعصم آخرین خلیفه عباسی رسید و صفی الدین نخست به عنوان خوشنویس وارد دستگاه او شد. صفی الدین خارج از دستگاه خلافت و دور از چشم خلیفه با نوازندگان و خوانندگان معاصر خود ارتباط برقرار کرد و موسیقی را تمرین می‌کرد.
اهمیت و آثار موسیقی صفی الدین در چندین زمینه مشهود است، زیرا وی مخترع دو ساز زهی شامل "مغنی" و "نزهه" است. در این راستا وی مولف دو رساله ارشمند در زمینه تئوری موسیقی بود که شامل کتاب الادوار به عنوان اثر تحقیقی و علمی در اصول پرده‌بندی عود، نامگذاری نغمه‌ها، ادوار تشریح عود و طبقه بندی گام‌های موسیقی و تاثیر موسیقی در روح و آموزش خوانندگی و نوازندگی است. کتاب رساله الشرقیه او نیز شامل آموزش صوت، فواصل، موسیقی، وزن شناسی، خوانندگی و نوازندگی است.
صفی الدین ارموی از اساتید درجه اول موسیقی ایران است که قدرتش مجهول مانده و چنانچه باید شناخته نشده است چون وی برای نخستین بار آهنگ موسیقی را با حروف الفبای ابجد و اعداد نوشت و بدین ترتیب توانست موسیقی را ثبت کند.
منبع: فرهنگنامه جاودانه‌های تاریخ با تالیف سید سعید موسوی